Stond vanochtend op als mijn 'normale' ik, dus kwaaltjesloos.. en daar was ik een beetje onderste boven van. Had gelijk allemaal ramp scenario's dat het niet meer goed zat en toen belde vriendlief ook nog eens op.. 'hoe gaat ie lieffie?' -'ik *snik*..voel me *snik* zo *snik snik*onzeker' Kon er nog achteraan brengen dat ik bang was dat we ons kindje zouden verliezen. En toen begon hij te lachen! Ik was echt boos, wat een zak zeg! Maar toen zei hij 'lieverd, minder pijnlijke borsten, en niet misselijk zijn kunnen dan een dagje weg zijn, maar aan je huilbuien te horen ben je nog gewoon zwanger hoor' - '*snik* oke als jij het zegt' - 'ja meis, neem nu maar een danoontje* en dan hoor ik je straks weer' En toen was het ineens goed.. stom he.. de rest van de dag voelde ik me prima, kwaaltjes kwamen weer op gang en het was gewoon goed :)
*Danoontje-verhaal - hij heeft een doos Danoontjes voor me gekocht, onder het mom van "hormoontje power". Als ik nu een beetje knorrig reageer zegt ie "neem eerst maar een danoontje, dan praten we verder" en dan moet ik weer lachen en is alles goed
Rare jongens die hormonen 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten