36 weken en 2 dagen: AAAAAH!

Hallo Liefje,
Je zit er nog, en dat terwijl we dachten dat het vannacht toch écht begonnen was en ik je inmiddels in mn armen zou hebben. Maar helaas, het was vals alarm..
We zijn gisteravond bij B. op visite geweest om de traktaties voor na je geboorte door te bespreken en waren wat later thuis. Rond half 1 lag ik pas op bed (wat errug laat is voor mijn doen).. een uurtje later werd ik wakker van buikpijn. Ik voelde ook dat ik moest plassen, dus ik linkte de buikpijn aan de volle blaas. Eenmaal terug in bed zwakte de kramp af en viel ik weer in slaap. Ik denk een uurtje later werd ik wéér wakker van diezelfde pijn. Dus ik weer naar het toilet en ook deze keer moest ik flink pippi mächen. Maar nu ging de kramp niet weg, maar werd erger.. Langzaam begon er een belletje te rinkelen *ring ring*, dit was geen kramp van een volle protesterende blaas.. dit waren weeën!
Ik moest ze echt wegzuchten om niet gek te worden, hihi. Na de wee kon ik een beetje indutten, en na een half uur kwam de volgende al. Deze was echter nóg een stuk heftiger dan de vorige en ik voelde mijn maag opspelen, ik heb snel een emmertje gepakt om het braaksel op te vangen. Daarna snel naar de douche voor alles onder zat en daar begon ik heel erg te trillen, ik had het koud, ik zweette me rot en werd erg duizelig. Ondertussen bleef de kramp aanhouden en wist ik niet waar ik het moest zoeken. Zitten, liggen, staan, lopen, hangen.. niets hielp. Uiteindelijk ben ik op de koude douchevloer gaan liggen om af te koelen en tot rust te komen.
Ondertussen had ik aan je papa gevraagd of hij het ziekenhuis wilde bellen om te vragen of dit alles wel normaal was. De verloskundige wilde graag dat we even langs zouden komen voor de zekerheid. Dus nadat de wee was afgezakt hebben we ons snel aangekleed, opgefrist en zijn we richting het ziekenhuis gegaan. Ondertussen had ik nog lichte weeën, maar die waren lang niet zo heftig als eerst.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan het ctg gelegd om te kijken hoe het met jou ging en hoe sterk de weeën waren. Er was activiteit te zien, maar echte weeën heb ik sindsdien niet meer gehad. Na twee uur aan het ctg kwam de verloskundige kijken hoe het ging. Er was geen ontsluiting en ook geen verweking.. conclusie: hele flinke oefenweeën. Dat was dat. Daarna mochten we weer naar huis, afwachten tot het wel door gaat zetten.

Ik vond alles zo spannend. Tussen de pijn door kon ik alleen maar aan jou denken, zou je na die pijn dan eindelijk in mn armen liggen? Ik had de afgelopen tijd zóó vaak geroepen dat je van mij wel mocht komen.. maar toen het gerommel eenmaal begon was ik ergens ook wel lichtelijk in paniek. Je mág nog niet komen.. het is te vroeg, over 4 weken ben ik pas uitgerekend! Ik moest ineens omschakelen, misschien zou je er straks al zijn. Ergens ben ik blij dat je er nog zit, je moet nog groeien en ik ben nog niet klaar met de geboortekaartjes (bijna af!!) :-p.

Meisje, doe maar rustig aan. Laat je niet opjutten (alhoewel.. 5 mei vind ik nog steeds een leuke datum, hihi), neem je tijd, we zullen op je wachten :)